35.3 Twarze kobiet

W Magnolii znowu padało. Jeszcze parę dni i minie rok od wojny z Tartarosem.. Od pogrzebu Yuki i od wyprawy ich przyjaciół. Jako, że zbliżała się rocznica mistrz zarządził by każdy w tych paru dniach chociaż raz odwiedził śpiącą przyjaciółkę.

W Fairy Tail jak to mieli w zwyczaju panował chaos godny powstania ziemi. Cana wypijała kolejna beczkę piwa, Gray nie mając jak się kłócić z Natsu uciekał przed Juvia, Lucy siedziała przy barze także popijając i rozmawiając z rodzeństwem Strauss. A Wakaba i jego nieodłączny towarzysz Makao siedzieli w samym rogu dyskutując i paląc fajki.

—Laxus!—wołała Hikari szukając wzrokiem blondyna pomiędzy tłumem rozdartych ludzi przy okazji uważając na latające przedmioty

Po tańcu przy którym unikalna latających flaszek, mebli czy majtek Graya. Uchwyciła spojrzeniem samotnego blondyna pijącego piwo. Podbiegła do niego składając dłonie w geście modlitwy.

—Laxus..—powtórzyła nieco ciszej

—Hmm?

Zniechęcone pomarańczowe oczy spojrzały na Yoshide. Po walce z Tartarosem pełnoprawnie dołączyła do gromowładnych będąc druga ręką Dreyara. Kto po zobaczeniu takiej walki jak jej nie przyjął by ją pod swoje skrzydła? Chyba tylko debil.

—Czego chcesz Yoshida?

Niebieskie oczy przybrały błagalne spojrzenie przez co chłopak poczuł się odrobinę nieswojo.

—Czy poszedłbyś ze mną na grób Yuki?—zapytała—nie chce być tam sama..

Smoczy zabójca błyskawic jeszcze parę razy pomrugał i przypomniał sobie o decyzji jego dziadka na temat obchodów rocznicy. Poszukał spojrzeniem reszty swojej świty, której o dziwo dzisiaj nie było w gildii to pewnie przez te ulewę.

—Niech będzie..—westchnął, a oczy dziewczyny zabłysnęły

—Świetnie!—zawołała i od razu popędziła do wyjścia—czekam na Ciebie przed gildia!

Laxus wrócił do wcześniejszej czynności by jak najszybciej opróżnić naczynie i wyjść do dziewczyny. Nie lubił odwiedzać grobów, a do tego miał szczególną niechęć. Nie, że nie lubił Yuki, ale przypominał jedną z najgorszych dla niego dni.

Każdy wierzył w jej obudzenie. Przez pierwsze dwa miesiące wyczekiwali jakiś znaków od Polyrusici czy Reiko. Właśnie Lilica to drugi powód jego niezadowolenia.

Wstał od stołu kolejny raz wzdychajac niechętnie i ruszył przed siebie niszcząc każda rzecz lecącą w jego stronę.

Odkąd wyruszyli w drogę nie mieli ze sobą kontaktu , czasami słuchał jak Candy czytała do magini gwiezdnych duchów listy dziewczyny. Ale to nie było to co chciał usłyszeć. Poprostu nie spodziewał się, że tak się przyzwyczai do uśmiechu tego czerwonowłosego diabla

Brakowało mu jej złośliwych dogryzek, krzyczenia braciszku przy każdej sentencji i co najważniejsze tego szczerego łagodnego uśmiechu, którym obdarzyła każdego w gildii. A szczególnie jego, gdy wypowiadała te jedno słowo wiedząc, że gra mu na nerwach.

—Wszystko dobrze Dreyar?—zapytała smocza zabójczyni mroku patrząc na niego badawczo

—A..tak—odpowiedział szybko chcąc uciąć temat

—Myślisz o Reiko prawda?—co to za kobieta? Czyta ludziom w myślach czy co?

—Nie..—odburknął obrażonym tonem czując na sobie dalej to świdrujące spojrzenie. Te samo miała podczas osadu, gdy jego serce było ważone na szali i pod koniec go pocałow...

               

Nie myśl o tym!

Skarcił się w myślach wściekły, że w ogóle sobie o tym przypomniał. Po walce powiedział dziewczynie prawdę… No prawie całą. Ominął dodatek o pocałunku bo ona i tak była przerażona tym, że prawie go zabiła

Hikari szła obok niego i jej spojrzenie z jego twarzy leniwie przesunęło się na chmury. Wiedziała co gryzie blondyna on nawet nie musiał kłamać. Sama codziennie rano wstawała z nadzieją, że zobaczy uśmiechnętą trójkę wracając do miasta. Odkąd nie ma Lilici, Inaby i Lwa jej życie stało się pewnego rodzaju nudne.

Kochała kiedy kruczowłosa wchodziła do Fairy Hills i marudziła, że nadejdzie taki dzień aż wyślę całą przeklęta trójkę na księżyc — Tak wspomniała o Reiko, Lokem i swojej kotce, którzy jej dogryzali w sferze intymnej. Chowała swoje wspomnienie w którym Lilica i jej Lwi partner pomagali w szukaniu prezentu dla chłopaka (patrz rozdział 14). Przed jej oczami pojawiła się dziewczyna trzymająca z uśmiechem tort przed sobą.

„Co powiesz na to?

Tylko połóż go tak by on go przypadkiem nie zjadł.”

Poczuła jak po jej policzku spłynela pojedyncza łza.

—Hikari?

—To nic Laxusie—odpowiedziała wycierając niechcianą łzę—po prostu brakuje mi ich..

Smoczy zabójca zagryzł nerwowo wargę. Jak doskonale rozumiał te kobietę. Popatrzył na pochmurne niebo by dziewczyna mogła się doprowadzić do porządku wspominając ten ostatni dzień.

,, —A ty się ze mną braciszku nie pożegnasz?

—W twoich snach ...

Zachichotała, złapała gwiezdnego maga za rękę i razem z Tsuki pobiegli w stronę lidera Crime Sociere. Blondyn zacisnął usta by się nie rozpłakać i kolejny raz w dniu poczuł uścisk dłoni swojej rudowłosej towarzyszki.

—Wróć cała siostrzyczko…—szepnął cicho i zobaczył lekki ruch głowy dziewczyny

Zrozumiał, że to usłyszała. Ale nie odwróciła nie by nie robić mu już dzisiaj wstydu.

Patrzyli wraz z całą gildią jak trójka ich przyjaciół podchodzi do Jellala i ostatni raz patrzą w ich stronę. Laxus uchwycił uśmiech na ustach dziewczyny, by zaraz potem ona odwróciła się i cała czwórka zniknęła za drzewami.

—Powodzenia!—zawołała zapłakana Lucy obok Candy, której łapka dalej wisiała w geście pożegnalnym

Stary Dreyar nawet nie krył się ze łzami patrząc na odchodzące dzieci. Uśmiechnięte gotowe na swoją kolejną podróż. W pewnej chwili spojrzenie dziadka i wnuka się spotkało. Makarov uśmiechnął się w jego stronę nie mówiąc nawet słowa.

—Jako, że wygrałem wisisz mi flaszkę Yoshida..—odpowiedział idąc obok swoich gromowładnych, którzy lekko zachichotali na te słowa.

Hikari zacisnęła usta w wąską linię czując dalej smak porażki tamtej chwili. Kątem oka obserwowała chłopaka zastanawiając się czy to znaczy, że ma postawić ją także innym.

—No to zapraszam do mnie..—odpowiedziała nieśmiało i zdziwiony smoczy zabójca spojrzał w jej stronę

Tak naprawdę nie brał tego zakładu na poważnie. Ale skoro miało być darmowe procentowe picie nie wypada odmówić. Tym bardziej, że dzisiejsza sytuacja mocno go ruszyła.”

Usłyszał pierwszy huk, który wyrwał go z rozmyśleń i pisk dziewczyny. Nieprzytomny wzrokiem zaczął się szybko za nią rozglądać i wtedy spojrzał w dół. Smocza zabójczyni tak jak on musiała się zamyślić i uderzyła w drzwi starej przyjaciółki jego dziadka.

Nie zdążył nawet się odezwać, gdy drzwi otworzyły się, a w nich stanęła wściekła różowowłosa starsza kobieta.

—Wy dzisiaj to poszaleliście?!—ryknęła na samo wejście—rozumiem rocznica, ale żeby uderzać ciałem w drzwi?!

Gdyby nie wściekłość Polyrusici chłopak najpewniej wybuchł by głośnym śmiechem widząc tą przekomiczną sytuację, ale wolał się powstrzymać. Z poważnym wyrazem twarzy wyciągnął dłoń do zdezorientowanej Yoshidy, która pocierała się cały czas o obolałą głowę.

Gdzie ten demon, który w niej siedział jeszcze rok temu?

—Bardzo panią przepraszam!—zaczęła od razu kłaniając się—zamyśliłam się i nie zauważyłam drzwi!

Kobieta pomrugała jeszcze parę razy nie do końca chyba rozumiejąc słowa rudowłosej. Jak można nie zobaczyć drzwi i uderzyć w nie taką siłą. Zarumieniona Hikari ze spuszczoną głową szła przez korytarz obok ubawionego po pachy Dreyara. No cóż chociaż on się dobrze bawił.

                —Ale wstyd…—pomyślała

                Weszła posłusznie do Sali w której leżała Yuki i medyczka opuściła pomieszczenie dalej bluzgając pod nosem z powodu wizyt bachorów w jej domu. Cały wstyd jaki czuła ulotnił się w momencie spojrzenia na śpiącą przyjaciółkę. Jako jedyna od pogrzebu nie pojawiła się w tym miejscu ze strachu.

Nie chciała widzieć takiej Inaby. Stukając butami podeszła do szklanej trumienki kładąc na niej dłoń. Zamknęła oczy przypominając sobie jeden z momentów w Fairy Hills.

„—Hi?—zapytała Kruczowłosa podnosząc zdziwioną brew do góry

—O takie zdrobnienie—odpowiedziała smocza zabójczyni błyskawic-uważam, że jest urocze!

—No nie wiem—odpowiedziała dziewczyna patrząc badającym wzrokiem na towarzyszkę Hikari tylko westchnęła załamująco przez co dziewczyny spojrzały na nią. Jak na hasło obydwie usiadły przed nią w tej samej pozycji co wyglądało dość komicznie.

—Co jest?—zapytała Reiko

—Nic—odpowiedziała rudowłosa

—Jak nic?—zapytała kruczowłosa—widzimy chyba twoją minę.

—Laxus zrobił coś na misji?—zapytała bez ogródek Lilica przez co Yuki westchnęła, ledwo dowiedziała się o jej związku ze Stingiem teraz kolejną próbuje swatać

—Właśnie chodzi o misję z Laxusem..—odpowiedziała podłamana (Zrobił jej coś!:Yuki, Candy, Tsuki)—kompletna klapa nie potrafię się skupić jak on jest w pobliżu..

Zapadła cisza.

—Oj daj spokój nie musiało być tak źle—powiedziała pocieszająco morska kotka

—Przez przypadek rozwaliłam kawałek dziedzińca!

—Natsu robi to na okrągło—powiedziała smocza zabójczyni błyskawic klepiąc pocieszająco dziewczynę po plecach

—To nie jest pocieszające Reiko..—burknęła smocza zabójczyni śniegu, a czerwonowłosa zrobiła obrażoną minę na którą rudowłosa zareagowała śmiechem

—Do tego Laxus zachowywał się jakbym nie istniała—dodała smutno—niby się do mnie zwracał po imieniu ale wiecie z jakim wzrokiem. Jakbym była kulą u nogi.

—Cały Laxus—powiedziała Reiko—ale wiesz mi się wydaje, że on się boi śmiałych kobiet.

—Ciebie Zwłaszcza—dogryzła przyjaciółce kruczowłosa

—Co masz na myśli?

—Ledwo doszłaś do gildii—powiedziała Candy—a już chciałaś by został twoim bratem.

—Mamy te samą magię—odpowiedziała czerwonowłosa—to normalne, że czuje z nim jakaś więź.

—To nie jest normalne!—bąknęły równo Yuki i jej kocia partnerka”

Tak bardzo chciała by dziewczyny teraz przy niej były. By śmiały się razem z nią. By mogła im opowiedzieć o tym jak dzisiaj uderzyła w drzwi zamyślona, a Reiko zaśmiała się pocieszając ją podając przykład Natsu. Yuki warknęła w stronę towarzyszki kolejny raz, że to nie jest pocieszające.

Nie zdawała sobie sprawy, że po jej twarzy kolejny raz zaczęły płynąc łzy. A sama zaciskała coraz bardziej paznokcie na trumnie.

,,—Hikari…—westchnęła kruczowłosa opierając dłoń na jednym z policzków i patrząc na przyjaciółkę—nie powinnaś tego tak brać do serca..

—Podoba mu się Mirajane..—mruknęła bawiąc się słomką w piwie

—Skąd ten wniosek?

Jak na zawołanie obydwie spojrzały w stronę blondyna, który podśmiewywał się z białowłosą jak ona myła naczynia. Mina Yuki pokazywała tylko jedno „zaraz puszczę pawia”

Rudowłosa mimo smutku zachichotała wdzięczna, że przyjaciółka chce jej poprawić chociaż trochę humor.

—Ale widzisz sama..—westchnęła dziewczyna biorąc kolejny łyk piwa—ja się wchrzaniłam do jego grupy.. Powinnam czegoś sama poszukać..

—Zaraz wchrzaniłaś!—usłyszała kolejny głos i zaraz koło niej usiadła smocza zabójczyni błyskawic rzucając na stół talerz z pasztecikami—on na pewno się cieszy, że ma kolejną osobę w drużynie.

—Paszteciki?—zapytała zdziwiona smocza zabójczyni śniegu

—Sama piekłam!—uśmiechnęła się szeroko—wcinaj Hi! By iść na kolejną misję z moim bratem musisz mieć dużo siły!

Dziewczyna wdzięcznie wzięła jednego i ugryzła.

—Pyszne!”

To możliwe, by mogła przyzwyczaić się do nich tak mocno? Ojciec zawsze jej mówił, że przywiązywanie się do innych bardzo boli. Sam był tego przykładem zostając samemu w opuszczonej dolinie ponieważ jego najlepsza przyjaciółka zniknęła prosząc o pomoc dla brata.

Pierwszy raz rozumiała aż nadto jego słowa. Płacząc migały jej przed oczami uśmiechnięty dziewczyny, które co dziwne wszędzie właściwie pojawiały się razem. Zawsze były tam gdzie ich potrzebowała. Zawsze uśmiechnięte, zawsze żywe..

—Ładny ochrzan za Ciebie dosta…—zaczął Laxus wchodząc do pomieszczenia, zamilkł widząc siedzącą i płaczącą dziewczynę z zakrytą twarzą dłoniami—Hikari?!

Rudowłosa poczuła jak silne ją do siebie przytulają mocno i powoli odsunęła dłonie od zapłakanych oczu.

—Laxus…?

—Będzie dobrze przestań płakać—odpowiedział

—Brakuje mi ich!

—Reiko znajdzie lekarstwo—mówił przyciskając ją mocniej do siebie—wierz w nich jak ja.

Niebieskie oczy dziewczyny otworzyły się szeroko na te słowa. Nie była pewna czy Dreyar mówi do niej takim tonem jakby sam siebie chciał przekonać czy sam także w to wierzy. Nie może płakać, czerwonowłosa jak i jej towarzysze wyruszając w drogę byli uśmiechnięci. Pełni energii pewni swojego celu. Ona też musi.

—Dobrze..—odpowiedziała cicho i smoczy zabójca szybko czerwony od niej odskoczył, a ona zachichotała. To był ten kolejny raz, gdy wstydził się, że okazał swoje uczucia—cieszę się, że w nią wierzysz.

Wstała z ziemi obserwując dalej zakłopotanego blondyna nie zdając sobie sprawy, że on tak naprawdę to się zawstydził śmiałością do niej niż tym, że wierzy w swoją smoczą siostrę. Wtedy zobaczył małą kopertę leżącą na grobie. Tą samą, którą jakiś czas temu czytał Sting.

—Koperta?—zapytała, gdy chłopak złapał ją w ręce

Była już otwarta więc nie musieli czuć wyrzutów sumienia, że robią to samo. Smoczy zabójca od razu poznał te pismo.

“ Wiesz Yuki moja mama mawiała, że Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza i gdy coś się kończy to coś innego się zaczyna, nigdy tego nie rozumiałam może, dlatego, że byłam za młoda?

Jednak powtarzała też, że w życiu istnieją rzeczy, o które warto walczyć do samego końca. Wierzę w jej słowa, więc czekaj na Nas!”

—Ona naprawdę jest jak zaraza..—mruknął uśmiechając się

—I nigdy się nie poddaje?—zachichotała Hikari czując jak wraca do niej nadzieja patrząc na to pochyłe pismo w którym były zawarte te słowa, których potrzebowała—to chyba u was rodzinne..

—Nawet się ze mnie tak nie zgrywaj Yoshida…—warknął wkładając liścik do koperty i kolejny raz kładąc ją na stole. To był list do Yuki, a cholera jedna wie ile ludzi już ją przeczytało wchodząc tutaj.

—Mam ochotę się chyba dzisiaj napić..—westchnęła tęsknie smocza zabójczyni—chyba zostało mi jeszcze trochę tej wódki co piliśmy rok temu.

—O nie!—prychnął blondyn—mojej wódki pić nie będziesz!

—To co ścigamy się do mojego pokoju?—szturchnęła go uśmiechając się złośliwe—jeśli wygram gotujesz!

—Kolejny raz przegrasz i znowu wygram flaszkę!—zaśmiał się Laxus

—O nie—odpowiedziała przybliżając się do niego bardzo blisko i palcami przejeżdżając po jego klacie—tym razem ja wygram Dreyar!

I nim zszokowany chłopak zdążył coś powiedzieć kobieta wybiegła z pomieszczenia śmiejąc się w głos.

—Kobiety..—westchnął—nigdy się nie nauczą..

Ruszył za nią słysząc wrzaski Polyrusici, że znowu nie szanują jej prywatności niszcząc dom. Jednak Rudowłosa ani Laxus już się nie przejmowali jej wrzaskami. Biegnąc przed siebie byli gotowi udowodnić drugiemu, że wygrają i któreś będzie musiało uchylić koronę.

****

                Hikari biegnąc w stronę Fairy Hills straciła całkowicie chłopaka z oczu. Czując, że znowu może przegrać zacisnęła pięści mocniej i przyśpieszyła.

—Wygram..—mruknęła do siebie

Zatrzymała się dopiero pod budynkiem ciężko oddychając i łapiąc za klatkę piersiową. Naprawdę gnała jakby sam diabeł ją gonił. Rozejrzała się, ale nigdzie nie widziała znajomej blond czupryny westchnęła. Pewnie znowu jak wtedy po wyścigu otworzy drzwi, a tam będzie siedział już zadowolony młody Dreyar pocierając dłonie.

Otworzyła niezadowolona drzwi i ruszyła w stronę swojego pokoju. A tak miała nadzieję, że wreszcie chociaż raz wygra ze smoczym zabójcą. Zatrzymała się na chwilę przy pokoju Yuki i spojrzała też naprzeciwko gdzie był pokój drugiej przyjaciółki. Było tak cicho odkąd ich nie było, że uwierzyła w słowa o zamarzniętym piekle.

—Co ty tu już robisz?—usłyszała za sobą i odwróciła głowę

Za nią stał mokry Laxus wyraźnie zdziwiony szybkością dziewczyny, był pewny wygranej i że zgubił ją parę kilometrów temu.

—WYGRAŁAM!—zawołała zadowolona podskakując na deskach

—Jeszcze nie..—odpowiedział złośliwie blondwłosy—mówiłaś do ,,twojego pokoju” więc mam jeszcze szanse!

Yoshida pisnęła, gdy chłopak przebiegł obok niej gotowy wygrać jednak stała się rzecz wręcz odwrotna. Drzwi z których zawsze wychodziła Reiko otworzyły się szeroko i smoczy zabójca uderzył w nie całą siłą padając na ziemię.

—Laxus?!—zawołała zdziwiona turkusowa kotka wyskakując zza drzwi i spojrzała przed siebie—Hikari…?

Dziewczyna nie wiedząc co powinna w tej sytuacji zrobić upadła na kolana i wybuchła głośnym śmiechem.

—Nienawidzę jej…—mruknął Dreyar trzymając się za zakrwawiony nos—nawet nie będąc tutaj robi mi na złość….

Oczy morskiej kotki zatrzymywały się na mężczyźnie to na smoczej zabójczyni. Tego błysku, który widziała w tym momencie rudowłosa nie mogła przebić nawet jej białowłosa koleżanka z gildii.

—Wybaczcie już sobie lecę..—odpowiedziała z podejrzanym uśmiechem na pyszczku kotka—przyleciałam tylko po jedną rzecz do pokoju Reiko.

Przelatując obok Yoshidy stuknęła ją lekko w ramię i szepnęła cicho ,,do boju lwico” a twarz Hikari przybrała czerwoną barwę. Słysząc bluzgi ze strony Laxusa podniosła się z ziemi i stanęła nad nim wyciągając w jego stronę dłoń.

—Chodź obejrzę Ci ten nos

Smoczy zabójca nie mając zbytnio wyboru wziął chętnie dłoń dziewczyny i trzymając druga dłonią dalej lecącą krew ruszyli do jej pokoju. Jak tylko weszli chłopak usiadł na krześle trzymając głowę by czerwona ciecz nie leciała na podłogę.

Rudowłosa zaś grzebała w szafkach szukając apteczki, którą na szczęście znalazła obok wódki, która była blondyna. Wyciągnęła po drodze dwa kieliszki i postawiła ją z hukiem na stole. Pomarańczowe oczy spojrzały pierw na dwa kieliszki i flaszkę, a potem na nią.

—Co ty znieczulacz chcesz mi zrobić?

—Będę go nastawiać—mruknęła—wolę pić gdy to będę robić. Nie lubię jak ktoś się drze jak to robię.

—Nie jestem babą by się drzeć Yoshida..

—Zaraz się przekonamy Dreyar

Strzyknęła prostując palce przez co mężczyznę przeszły dreszcze, schyliła się przy nim by mieć dobrą widoczność, a on niechętnie ściągnął rękę z nosa. Złapała za kieliszek i wypiła cała zawartość.

—Ty podobno nie pijesz..

—Czas to zmienić Dreyar

Twarz blondyna mimo krwawienia wygięła się w złośliwym uśmiechu. Teraz bardziej przypominała tą ostrą kobietę, którą widział nad jeziorem. Sam złapał za kieliszek i łyknął na szybko wszystko co tam było.

—Dobra zasuwaj bo się zestarzejemy.

Dziewczyna jakby tylko na to czekała złapała za nos smoczego zabójcy i słychać było kolejny chrzęst, a on skrzywił się lekko. Miała rację bolało jak cholera. Ona chce mu go urwać czy jak.

—Co ty wyrabiasz Yoshida?!

—Drzesz się jak baba Dreyar…

Gadanie do siebie po nazwisku jakie to było do nich podobne. Kiedy Hikari była załamana wtedy potrafił do niej powiedzieć po imieniu, ale kiedy on zaczynał się denerwować i mówić do niej po nazwisku ona sama nie miała zamiaru mu ustępować.

Po dobrej godzinie i trzydziestu chusteczkach później, prawie cały alkohol zostawił wypity z butelki, a blondyn siedział z opatrunkiem przy nosie patrząc z niezbyt tęgą miną na rudowłosą.

—Za dwa dni powinieneś móc go zdjąć..—odpowiedziała łapiąc za szklankę i pijąc kolejny kieliszek

—Wypiłaś prawie wszystko z butelki..—burknął przyglądając się przedmiotowi—jesteś gorszą ochlejuską niż Cana, a tak zaprzeczałaś jak mówiłem o flaszce.

—Mów mi jeszcze..—mruknęła sunąc pustym przedmiotem po stole i uśmiechając się złośliwie—dużo o mnie jeszcze nie wiesz Laxusie

—O czyżby?—mruknął zainteresowany przechylając się i opierając łokciem o stół dłonią podparł podbródek—to czego o tobie jeszcze nie wiem

—Kobieta ma tysiące twarzy..—mówiła wcale nie zmieniając wyrazu—to od mężczyzny zależy jaką twarz przy nim pokaże

—To jestem taki przerażający, że często przy mnie się jąkasz…?

Zapadła chwilowa cisza gdzie Yoshida czuła jak odwaga z niej wylatuje, ale dzielnie znosiła spojrzenie tych pomarańczowych oczu.

—Czasami jak burkniesz…

—Dobra nie kończ..

Znowu zapadła cisza i rudowłosa wróciła do zabawy swoim pustym kieliszkiem, a chłopak się jej przyglądał. Jeśli ona rzeczywiście ma tysiące twarzy to może pokaże mu jeszcze inną, która najbardziej go interesuje.

—Hikari?

Niebieskie oczy spojrzały na niego kolejny raz.

—Wiesz co zrobiłaś rok temu podczas walki z Tartarosem?

—Przecież przepraszałam Cię za prawie zabicie..

—Nie o tym mówię—odpowiedział przysuwając się do niej bliżej

—To nic innego oprócz tego co mówiłeś to nie wiem—odpowiedziała szczerze zainteresowana, nie widziała magii osądu i zainteresowana też się zaczęła do niego przysuwać jakby chłopak miał jej zdradzić tajemnice Atlantydy—a chciałbyś coś dodać do starej historii?

Dreyar przez chwilę się zawahał. Miał jej nie mówić tego co zrobiła, ale z drugiej strony natura dziewczyny, która teraz widzi jest całkiem… miła. Przechylił głowę jeszcze bardziej by być bliżej jej twarzy, że czuła już jego oddech na twarzy.

—Poważnie chcesz wiedzieć?—zapytał

Yoshida czuła jak serce prawie wyskakuje jej z piersi. Ostatni raz byli tak blisko siebie jak pociągnął ją w krzaki by Reiko i Lew nie przyuważyli ich na swojej randce.

—Pocałowałaś mnie..—odpowiedział ze złośliwym uśmiechem widząc rumieńce na jej twarzy

—Nie zgrywaj się ze mnie..—warknęła chcąc się odsunąć jednak on przytrzymał jej rękę nie pozwalając zmienić pozycji. Widząc jego poważne spojrzenie czuła jeszcze głośniejsze bicie swojego serca—ty… nie żartujesz…

Usta blondyna rozszerzyły się w szerokim uśmiechu ukazując kły.

—A może chciałabyś spróbować jeszcze raz co?