26. Wartość ludzkiego życia

„ (…) Podeszła do grobu i położyła na nim delikatnie dłoń. Uśmiech, który widziała na jej twarzy powodował, że w pewnym sensie czuła ulgę, że przyjaciółka już nie cierpi.’’

Minęło parę dni od randki Reiko z Lokem i sytuacji w której Yuki została poszkodowana. Kruczowłosa właśnie siedziała sama w pokoju rozmyślając nad rozmową z różowowłosą starszą kobietą.

                ‘’Mimo próśb blondyna został on wyproszony z pokoju przez zdenerwowaną Polyrusicę, która nie była zadowolona z obrotu sprawy pojawienia się w Magnolii. Szaleńczy lot spowodowany przez koty dał jej się we znaki. Dziewczyna posłusznie siedziała na skrawku łóżka zaciskając dłonie.

—Zdajesz sobie sprawę z tego co się stało prawda?—usłyszała nad sobą głos i spojrzała w jego stronę

—Mówi Pani o spotkaniu z kapłanką?—zapytała nerwowo pocierając teraz dłonie, najgorsza była ta nie pamięć do tego co się wydarzyło, a jej samopoczucie wcale się nie zmieniło

—Dokładnie o tym—odpowiedziała i podeszła do Yuki—wiesz co ona Ci zrobiła?

Kruczowłosa pokręciła głową na znak, że już nic nie rozumie z tej całej sytuacji, która ją spotkała.

—Rzuciła na Ciebie klątwę—odpowiedziała jej kobieta i dotknęła księgi, która delikatnie się przed nią ugięła—twoja magiczna energia, życiowa energia będzie z Ciebie ubywać.

Dziewczyna zszokowana mrugała słuchając całej tej historii, jakby się działa obok niej.

—Jednak będzie się to działo stopniowo—mówiła dalej—zacznie się niewinnie, od zawrotów głowy do gwałtownych krwotoków i w końcu osłabieni.

—Czy ja….czy ja umrę?—zapytała cicho czując pierwszy raz irracjonalny strach przed śmiercią, właśnie teraz poczuła konsekwencje swojego niedopracowanego planu.

—Nie wiem..—odpowiedziała jej szczerze—wiem tylko tyle, że osoby dotknięte tą klątwą w pewnym momencie zasypiają. Ale nigdy nie słyszałam o przypadku by się obudzono.

Yuki w milczeniu patrzyła na nią czując, że nie ma już dla niej ratunku. Tak jak Loke stracił część swojej magii, tak ona oddała jej część swojego życia. Czy teraz jak ona umrze będzie chciała też zdobyć to co ma w ciele Reiko?

—Jej magia jest bardzo stara—mówiła różowowłosa nawet nie zauważając roztargnienia dziewczyny—nie znalazłam nic co pomogło by Reiko lub co by zwróciło magię rudowłosemu, a teraz jeszcze będę musiała szukać lekarstwa na twoją przypadłość.

—Jest jakaś nadzieja?—zapytała nagle czując jak chwyta się ostatniej deski ratunku

—Oczywiście, że tak—odpowiedziała—niestety ja nic na ten temat nie wiem, będę musiała przeszukać wszystkie miejsca jakie znam.

Pokiwała jej głową na znak rozumienia i spojrzała w okno. Jeszcze jakiś czas temu miała w głowie głupie przyziemne problemy, a teraz siedzi ciesząc się, że te problemy dalej są, a ona żyje.

—Mogę mieć do Pani prośbę?

Kobieta chrząknęła na znak, że słucha.

—Niech Pani nie mówi nikomu o tej klątwie—poprosiła—nie chcę by ktoś z nich się tym zadręczał. Chce żyć tak jak żyłam i cieszyć się tym dopóki mogę.

Polyrusica posłała jej smutne spojrzenie i pokiwała głową. Dokąd dziewczyna będzie żyła to będzie ją ono prześladowało. Tyle smutku i współczucia nie widziała w żadnym spojrzeniu.”

Patrzyła na swoje odbicie szukając chociażby śladu po rzuconej klątwie jednak jej twarz tak jak parę dni temu wyglądała tak samo, nie licząc zmęczenia.

—Umrę..—pomyślała czując gulę w gardle, położyła dłoń na lustrze próbując sama się do siebie dostać—nawet nie wiem kiedy.

Zjechała po lusterku łapiąc się za głowę i zamykając oczy. Tak chciała zapamiętać każdą z osób, którą kochała. Ciężko jej było teraz spojrzeć nawet na blondyna, którego kochała całym sercem, świadomość uśmiechania się do niego wiedząc, że to może być jej ostatni uśmiech powodował ból w sercu.

—Yuki wszystko dobrze?—usłyszała nad sobą i spojrzała z pod dłoni przed siebie

Z góry przyglądała się na nią jej czerwonowłosa przyjaciółka z wyraźnie zmartwioną miną.

—Ni…nic mi nie jest—wydukała powoli próbując hamować swoją rozpacz—po prostu rozbolała mnie głowa..

—Może powinnam zawołać Tsuki?

—Nie, nie trzeba—uśmiechnęła się kruczowłosa słabo—potrzebuje się odrobinę przespać i wszystko wróci do porządku dziennego.

Dziewczyna zobaczyła wyciągniętą rękę w jej stronę i chwyciła ją. Została podciągnięta do pozycji stojącej i dopiero teraz sobie zdała sprawę jak musiała żałośnie wyglądać siedząc skulona przy lusterku.

—Rozmawiałam ze Stingiem—zaczęła delikatnie Reiko by nie spłoszyć przyjaciółki—podobno od sytuacji w gildii go unikasz..

—To nie tak!—odpowiedziała szybko machając rękami—nie chce by mnie widział w tak marnym stanie..

Po tych słowach z nosa Yuki popłynęła krew kapiąc na podłogę, dziewczyna westchnęła i podeszła do szafki wyciągając kolejną paczkę chusteczek.

—Marnie nie marnie—nie dała czerwonowłosa za wygraną—martwi się o Ciebie, nie powinnaś się od niego tak odsuwać. Właściwie od nas wszystkich…

Kruczowłosa spojrzała na nią zdziwiona próbując zatamować niechciany krwotok, właściwie jej przyjaciółka miała rację. Od rozmowy z Polyrusicą minęło parę dni, a ona wcale nie wychodziła z pokoju. Dziewczyna zaczęła podejrzewać, że właśnie Reiko została wysłana jako osoba zewnętrzna by wyciągnąć ją z mentalnego dołka.

—Masz rację—odpowiedziała i odrzuciła chusteczkę—wychodzę!

Czerwonowłosa uśmiechnęła się szeroko na to hasło i stanęła już przy wejściu obserwując jak dziewczyna szaleje pomiędzy półkami szukając jakiegoś stosownego ubrania. Nie wychodząc od paru dni można nabawić się syndromu bałaganu. Złapała potrzebne rzeczy i wyskoczyła z pokoju łapiąc po drodze przyjaciółkę za rękę. Candy widząc wybiegającą Yuki uśmiechnęła się szeroko i nawet nie zapytała gdzie dziewczyna tak pędzi, ważne, że wyszła z domu.

Wyskoczyła z budynku prosto w ręce swojego blondwłosego chłopaka.

—Wreszcie wyszłaś ze swojej Jamy!—zawołał uradowany

Zdziwiona kruczowłosa spojrzała na swojego chłopaka nie wierząc, że on dalej był w Magnolii.

—Przez tyle dni…

—Spokojnie mieszkałem u Lokego—odpowiedział szybko—dobrze, że jego mieszkanie jest tak duże. Pomieszczenie naszej piątki nie było łatwe.

Yuki w tym momencie się lekko uśmiechnęła i spojrzała do tyłu tam gdzie stała jej przyjaciółka, a obok niej rudowłosy puszczając dziewczynie oko. Trzeba przyznać, że Lew jest oddanym przyjacielem.

—A właśnie..—zaczęła kruczowłosa—jak poszła wasza randka?

Dwójka spojrzała po sobie i uśmiechnęli się do przyjaciółki.

—A jak myślisz?

—Podejrzewam, że tam było tyle miłości, że nie jeden ptak by od niej padł

Cała czwórka wybuchnęła śmiechem, nawet nie z powodu zgryźliwości Yuki, a powrotu jej humoru. Wyszła do ludzi i przestała kryć się w swojej małej jamce pozwalając zjeść zmartwieniom. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, będzie co ma być ważne, że są wszyscy razem i cieszą się każdą chwilą jaka jeszcze została im dana.

W tym samym czasie w mrocznej gildii.

—Nie możemy tak po prostu tam wejść i pourywać im głowy?—zapytał Jackal wyraźnie pobudzony

—Nie—syknęła Kyouka stając przy ścianie—na razie mamy przyprowadzić do gildii tę dwójkę.

Na ekranie pojawiła się twarz pierw rudowłosego chłopaka przez co Torafus się skrzywił. Doskonale go pamiętał, zatrzymał pięścią jego ostrze. Obok niego na zdjęciu pokazała się uśmiechnięta czerwonowłosa.

—Ładna!—zawołał koci demon

Reszta demonów spojrzała na niego wyraźnie zrezygnowana, widać niektórym porażka padła na głowę.

—Do tej dziewczyny chyba lgną same koty—pomyślała kapłanka przyglądając się ekranowi

—Na misję wyślemy tylko dwoje—odpowiedziała Kyouka ignorując dalsze zachwyty Jackala

Mard Geer siedząc na swoim tronie przyglądał się swojej wybawczyni z lekkim uśmiechem, musiał przyznać, że jak na ziemska kobietę była całkiem ładna. Do tego jej zafascynowanie czarną magia powodowało lekki dreszcz na jego ciele. Kobieta czując na sobie wzrok demona odwróciła głowę także zaczynając się w niego intensywnie wpatrywać. Nie wiadomo ile ta wojna na spojrzenia by trwała gdyby nie głos Shona, najwyraźniej nie zadowolonego z dobioru partnerów.

—Ten wybuchowy dupek ma iść po nich?—mruknął białowłosy na głos i się teatralnie zaśmiał—wyślą go na księżyc!

Nim chłopak się zorientował została wymierzona w niego pięść Jackala.

—Nie lekceważ mnie gnojku—syknął—bo wysadzę tę twoja facjatę!

—Dosyć tego!—warknęła zielonowłosa rozdzielając wściekła dwójkę

—Powinnaś wysłać kogoś silniejszego do tej misji!

—Idzie On i Tempesta koniec tematu!

Shon zamilkł wściekłe patrząc na swojego jak ujął teraz rywala. Koci demon uśmiechnął się triumfalnie pokazując rząd białych kłów.

—Wy ludzie nie jesteście dla nas zagrożeniem.. Słabi i krusi.

Chłopak chciał coś jeszcze dodać jednak kapłanka powstrzymała go gestem ręki.

—Masako—usłyszała i spojrzała w stronę tronu

Pierwszy raz od wieków usłyszała swoje imię z innych ust niż swoich. To czarnowłosy młodzieniec wypowiedział je spokojnie i melodyjne.

—Nie masz się co martwić, Mard Geer o wszystko zadbał

Kapłanka uśmiechnęła się szeroko.

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z naszym planem, panika zaleje cały magiczny świat.

Grupka magów szła uśmiechnięta przez miasto, usta Reiko rozszerzały się coraz bardziej widząc słaba, ale szczęśliwa Yuki klejąca się do blondyna.

—A mówią, że miłość nie leczy—zaśmiał się cicho Lew—patrz jaka żywa się stała.

—Tak—odpowiedziała mu dziewczyna, jednak nie mogła pozbyć się wrażenia, że przyjaciółka ukrywa przed nimi coś jeszcze. Gdyby tylko wiedziała jak straszliwa prawda kryje się w ciele jej towarzyszki...

—Jesteś jeszcze z nami?—usłyszała i spojrzała w stronę rudowłosego

Każdy wlepiał w nią wzrok wyczekująco.

—Przepraszam zamyśliłam się—odpowiedziała

—Nic nie szkodzi—odpowiedział Sting, który i tak był bardziej zajęty patrzeniem na swoją dziewczynę niż na cokolwiek innego—dzisiaj niestety muszę wrócić do Sabertooth.

—Naprawdę?—zająknęła się kruczowłosa rozczarowana, zmarnowała tyle dni na rozmyślania gdzie mogła się cieszyć towarzystwem ukochanego

—Obowiązki—westchnął—najchętniej bym rzucił wszystko w cholerę..

Tsuki zachichotała cicho lecąc obok Lectora, który był wyraźnie zdziwiony. Rzadko widywał kocią towarzyszkę zabójczyni smoków błyskawic. Ostatnim razem gdy pojawiła się w gildii mógł z nią przesiedzieć cały dzień bo Frosch przepadła na misji.

—Znowu to krwawienie..—mruknęła niezadowolona dziewczyna szukając chusteczki po kieszeniach

—Może Tsuki by się tym zajęła?—ponowiła pytanie zmartwiona czerwonowłosa, nie podobały jej się te częste krwawienia z nosa gdzie wcześniej dziewczyna nie spotykała się z żadną przypadłością

—Naprawdę nie trzeba—uśmiechnęła się sztucznie Yuki dodając w myślach—i tak nic mi już nie pomoże.

Po całym dniu spędzonym z blondynem, dziewczyna wracała wyraźnie przygaszona do gildii. Patrzyła w niebo gdzie powoli z ciemniało się, a na niebie pokazywały się pierwsze gwiazdy.

Jednak będzie się to działo stopniowo…. zacznie się niewinnie, od zawrotów głowy do gwałtownych krwotoków…

Kruczowłosa westchnęła, nie chciała nawet myśleć o tym, że to mógł być jej ostatni dzień gdzie siedziała z cała czwórką w ich ulubionej kawiarni śmiejąc się w głos. Tak bardzo chciała żyć, a miała tego nikłe szanse.

—Czy każdy człowiek, który wie, że jego koniec się zbliża ma takie rozmyślania?—szepnęła do wody opierając się o jedną z barier na moście

Prawie wrzasnęła gdy w odbiciu zobaczyła kogoś jeszcze. Reiko uśmiechała się do niej także oparta o barierkę.

—O jakim końcu mówisz?—zapytała przyglądając się jej

—Ja…—zacięła się nie wiedząc co jej powiedzieć, ten szczery uśmiech i przeszywające spojrzenie na wylot. Nie mogła jej powiedzieć o klątwie, nie teraz—wymyślam cytaty do książek!

—Cytaty?

—Tak! Mam ich już pokaźną sumkę!

—Serio?—zafascynowanie czerwonowłosej zbiło Yuki z tropu, właśnie chcąc kłamać, wkopywała się coraz bardziej—zacytuj mi coś!

Kruczowłosa czując jak jej ciało lekko drży, zaczęła wyszukiwać coraz głupsze cytaty w głowie. W pewnym momencie tak się zagalopowała wciągając się w zabawę, że obydwie na zmianę cytowały jakąś książkę robiąc do tego miny. Gdy to już minęło zaczęły udawać swoich kompanów z gildii.

—Za każdym razem musisz mi przeszkadzać smarkulo!—zacytowała Reiko udając głosem Laxusa przy czym Yuki pękała ze śmiechu trzymając się za brzuch—przysięgam kiedyś tak Cię usmażę, że Cię twoja własna matka nie pozna!

—Albo to, Albo to!—mówiła Yuki przez śmiech i zrobiła poważną minę—Natsu … Gray ja rozumiem, że to tylko przyjacielskie zaczepki!?

—Hahaha.. Scarlet jak nic!

—Moje drogie dzieci—zaczęła czerwonowłosa udając, że ma wąsy—ja rozumiem wasze rozbrykanie. Ale żeby przy każdej misji niszczyć pół miasta?! Kto za to wszystko będzie wkoło płacił!? Nie Reiko ty nie będziesz wiecznie płacić za wygłupy swojego kompana!

—Dziadek to ma z nami przeżycia—dodała dziewczyna uśmiechając się szeroko—jak na taką starszą osobę ma silne serce.

—Tak—odpowiedziała Reiko i spojrzała w niebo—wiesz cieszę się, że wreszcie mamy dom do którego każda z nas może wrócić.

—Ale dalej nie opowiedziałaś mi najważniejszej rzeczy…

—Jakiej?

—Jak wypadła wasza randka?!—wybuchła wreszcie przejęta kruczowłosa prawie łamiąc ramię od mostu

Dziewczyna zaśmiała się perliście co Yuki wzięła za naprawdę dobry znak.

—Bardzo dobrze—odpowiedziała—okazało się, że obydwoje czuliśmy do siebie to samo.

—Naprawdę?!

—Tak Loke zabrał mnie na piknik w miejsce gdzie trenowałyśmy—mówiła rumieniąc się z ekscytacji i spojrzała na przyjaciółkę—wiesz, że tam mnie znalazła Thunderia?!

—Pocałował Cię?—kruczowłosa już prawie obgryzała paznokcie z przejęcia, uwielbiała takie romantyczne randki. Czasami miała wrażenie, że udzieliło jej się od jej smoczej partnerki.

—Więc…podniósł mnie i…

Na ostatnie słowa Yuki pisnęła z zachwytu skacząc dookoła przyjaciółki, tego jej dzisiaj brakowało by usłyszeć najlepsze smaczki. Chociaż coś tam pomiędzy szeptami słyszała od Hikari i wybuchała śmiechem na wyobrażenie sobie Laxusa koczującego w krzakach. Jednak opowieść od samej zainteresowanej była inna.. ba! Lepsza od jakiejkolwiek. Nawet nie wiedziały kiedy ich rozmowy przeszły w to raz to nowsze opowieści.

—Yuki wiesz o tym, że zawsze możesz na mnie liczyć prawda?—zaczęła trącając przyjaciółkę ramieniem

—Wiem—odpowiedziała uśmiechnięta—i tak zostanie prawda?

—Do końca!—mówiąc to puściła jej oko, a usta dziewczyny ułożyły się w szczery uśmiech i z jej oczu zaczęły płynąć łzy—Yuki czemu ty płaczesz?

—Cieszę się, że żyje!—i bez zbędnych słów przytuliła się do zdziwionej przyjaciółki—naprawdę się cieszę!

Czerwonowłosa uśmiechnęła się i odwzajemniła uścisk.

—Tak ja też—odpowiedziała

Blondyn leżał na łóżku rozmyślając o dzisiejszym dniu. Na uczucia przytulania przez Yuki uśmiechał się szeroko, brakowało mu tego przez ostatnie dni. Niby Reiko mówiła by dał jej czas, była w szoku przez misje i musiała wydobrzeć. Jednak jej ciągłe krwawienia przerażały go..

—Jaka może być tego przyczyna?—myślał uparcie pocierając skronie—a była dzisiaj taka uśmiechnięta. I ten jej blask w oczach.

Nie wiedział dlaczego czuł jakby to były ostatnie chwile spędzone z ukochaną. Jakby niewidzialna siła wypierała ją z jego rąk, a on mógł się temu tylko bezczynnie przyglądać. Przecież widział ją, szczęśliwą dalej w nim zakochaną. Ale to zamyślenie Reiko gdy patrzyła na swoją przyjaciółkę.

—Jeśli Reiko się nie dowie co się dzieje—myślał dalej—to już nikt nie będzie tego wiedział…

Nagle drzwi chłopaka otworzyły się z impetem, a do środka wpadł zdenerwowany Rouge. Sting poderwał się do pozycji siedzącej patrząc wyczekująco na czerwonookiego, który próbował złapać oddech ściskając w dłoni jakiś papier. Szafirowe oczy chłopaka utkwiły w tej tylko jednej małej karteczce o którą musiał być ten cały szum.

—Nie…nie uwierzysz!—wysapał Rouge czując jak przyśpieszone tętno powoli odpuszcza, biegł od końca miasta do gildii gdy zobaczył to w gazecie—zobacz!

Sting złapał za kartkę i jego źrenice zrobiły się mniejsze.

—Jak to?! Całe miasto?!—wrzasnął podrywając się z miejsca

—Dokładnie—odpowiedział mu czerwonooki—nie wiem co na to Rada, ale chyba się nie ucieszą jak się dowiedzą, że to przeciekło.

Blondyn już go właściwie nie słuchał tylko prędko zakładał spodnie prawie się przy tym wywalając.

—Sting co ty w sumie robisz?

—Jak to co?! Pędzę do Magnolii!

—Nie żebym coś do Ciebie miał, ale chłopie dopiero stamtąd wróciłeś…

—Jeśli te ataki się powtórzą..—powiedział rzucając już na siebie kamizelkę—nie ochroniłem Yuki na ostatniej jej misji bo zająłem się gildią. Zapomniałem o tym co jest dla mnie najważniejsze. Teraz nie spartole. Nie pozwolę tknąć Yuki chodźby palcem!

Sting zobaczył szeroki uśmiech na twarzy swojego bliźniaczego kompana.

—Jasne pędź—odpowiedział—ja zajmę się gildią.

Chłopak odwzajemnił uśmiech, nie mógł wybrać lepszego przyjaciela. Czarnowłosy zawsze jest tam gdzie on go potrzebuje, zawsze go wspiera i nigdy go nie okłamał jeśli nie uważał tego za stosowne.

—Ciekawe czy między Reiko, a Yuki też jest taka więź—pomyślał gdy tylko zamknęły się drzwi za Rougem

Jego przyjaciel także nie miał zamiaru siedzieć bezczynnie w gildii, pójdzie z kimś sprawdzić tamto miejsce. Orga i Rufus powinni mu wystarczyć.

Rudowłosy krzątał się po mieszkaniu nucąc pod nosem. Jego gazeta leżała sobie wygodnie na stole jeszcze nie ruszona. Był w wyśmienitym humorze. Jego miłość została odwzajemniona, Yuki i reszta wrócili z misji cali i zdrowi, a on mógł spędzać teraz czas ze swoją dziewczyną bez żadnych zmartwień. Jednak ten Tartaros…

Nie powinienem o tym teraz myśleć, będzie co ma być.

Usłyszał pisk gotującego się czajnika i złapał za rączkę. Do kubka w którym była już wrzucona herbata wlał trochę wody i położył naczynie na stole. Usiadł przy meblu i porwał wolną ręką gazetę rzucając na artykuły tylko ukradkowe spojrzenia. W pewnym momencie jego wzrok się zatrzymał na jednym z artykułów.

Żywioł spustoszył miasto, nikt nie przeżył.

Lew aż wypluł herbatę czytając artykuł. Mógł być to zwykły wypadek. Jednak zniszczenie całego miasta przez tornado w miejscu gdzie nigdy się nie pojawiało było co najmniej dziwne. Zaczął się intensywnie przyglądać fotografii jaka widniała przy artykule i jego serce zamarło.

Bez zbędnego krzątania złapał za gazetę i wybiegł nawet nie zamykając drzwi na klucz. Musiał jak najszybciej znaleźć się w gildii, może jeszcze kogoś spotka w środku. Poznał te zniszczenia od razu to nie był zwykły żywioł, tam nawet były ślady wybuchu! Będąc już prawie przy gildii usłyszał wołanie i spojrzał do góry. Z nieba zleciał Blondyn mając w ręce zwitek papieru, a jego Exceed oddychał szybko, musiał pędzić ile miał sił w skrzydłach.

—Czytałeś?!—zawołali równo do siebie, co musiało śmiesznie wyglądać z boku

Nim Lector zdążył się odezwać Loke złapał za klamkę od drzwi budynku i otworzył je z impetem przez co wszyscy zgromadzeni spojrzeli w jego stronę. Makarov siedzący na barze zdziwił się widząc ciężko oddychającego chłopaka i blondyna który miał wrócić do szablozębnych dzisiejszego dnia.

—Co się stało chłopcy?—zapytał przyglądając się im badawczo

Rudowłosy bez zbędnych słów podał mistrzowi dzisiejszą gazetę i jego oczy zaczęły się robić coraz większe, a później spojrzał na zgromadzonych. Natsu nie mogąc zrozumieć tego szoku podszedł także oglądając artykuł i jego mina zmarniała.

—Tam są ślady wybuchu…—powiedział ciszej Sting

—Jackal…—syknął Natsu, mimo małego punktu na zdjęciu od razu poznał tę twarz, która dla innych mogła być prawie, że niewidoczna

—Więc to prawda…—odpowiedziała Lucy przykładając sobie ręce do ust

Staruszek spojrzał na koty, które stały zmartwione w skupisku.

—Lećcie prędko i zwołajcie wszystkich—powiedział—szykuje nam się Wojna! Nie bez powodu zniszczyli właśnie to miejsce.

Koty jak na zawołanie rozłożyły skrzydła i rozleciały się nad Magnolią szukając wszystkich swoich członków gildii.

Grupa dowodzona przez Rouge’a doszła właśnie do ruin. Spodziewał się wszystkiego, ale miasto było dosłownie sprzątnięte z powierzchni ziemi. Gruz na gruzie, mimo, że większa część ciał została sprzątnięta dalej gdzie nie gdzie widniały ślady krwi. Jasno zielonowłosy skrzywił się widząc te upiorną scenerię.

—Tysiące trupów..—powiedział Rufus kręcąc z niedowierzaniem głową

—Nawet w najgorszej z możliwych wersji nie widziałem czegoś takiego—zawtórował im czarnowłosy

Jego exceed zacisnął łapki na płaszczu chłopaka czując złą aurę będącą nad tym byłym już miastem. Nie chcąc dłużej oglądać masakry z tego miejsca, ruszyli między uliczkami rozglądając się chociaż za najmniejszym znakiem. Wtedy Nanagear zatrzymał się widząc wielką dziurę w środku miasta zupełnie jakby, ktoś wysadził tą część uważając to za zabawne. Obok dziury leżała mała rączka dalej ściskająca swojego misia, któremu brakowało głowy. Rufus podszedł do ręki czując jak pieką go oczy.

—Patrząc na jej dłoń można wywnioskować, że nie miała więcej niż 4 lata…—szepnął cicho Orga czując jak ta scena łapie go za serce, jak ktoś mógł zrobić coś takiego i czemu Rada nikogo o tym nie poinformowała. Wzywają ich do głupot, a tutaj stała się prawdziwa masakra.

—Ludzkie życie jest takie kruche..aż przypomniał mi się pewien wiersz..—szepnął ciszej blondyn i dodał swoim teatralnym głosem— „Słońce zachodzi topiąc swe lico w czerwieni nieba, coraz wyraźniej opada kurtyna z masek utkana”

—Chłopie przerażasz mnie…—odpowiedział mu jasno zielonowłosy—w takim momencie wiersze cytujesz… co gorsza znajdujesz do tego cytat..

—Jackal…—warknął Rouge, który zobaczył skrawek futra na ziemi. Wszędzie pozna ten smród chociażby wyszedł z pod ziemi

Trójka spojrzała po sobie czując, że właśnie te miasto było początkiem wielkiej wojny. Wojny, która miała zebrać krwawe żniwa. A to miejsce miało być zaproszeniem by gildie znowu ruszyły tańcząc walca ze śmiercią.

Przyjaciółki nieświadome zagrożenia dalej bawiły się w najlepsze przy wodzie tworząc ze swojej magii postacie. Yuki ze śniegu wytworzyła mała sarenkę biegnącą nad nimi po niebie, która zaczęła szybować po wodzie prawie jakby biegła. Reiko chcąc utrzymać przyjaciółce kroku klasnęła dwa razy w dłonie i z jej magii zaczęła wychodzić mała urocza postać z długim ogonem.

—Co to jest?—zapytała kruczowłosa gdy postać z jej rąk wyfrunęła w górę ukazując swoje piękne wielkie skrzydła

—Wróżka—odpowiedziała jej przyjaciółka—taka jaką sobie wyobrażam.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko widząc fascynację Reiko gdy patrzyła na swoje dzieło. Tak by chciała dożyć chwili gdy razem spotkają prawdziwą wróżkę, ba ! Chciałaby by się zestarzeć i razem z innymi cieszyć się życiem najdłużej jak może.

—Reiko! Yuki!—usłyszały wołanie i dziewczyny spojrzały w stronę głosu

Z nieba zaczęły zlatywać Tsuki i Candy jak wyglądając jakby zobaczyły jakiś horror.

—Stało się Coś strasznego!

                 Nikt nie odważył się wydobyć z siebie nawet słowa, siedzieli wszyscy w milczeniu opuszczając swoje głowy. Mistrz gildii wypowiadając coraz to głośniejsze słowa wyglądał jakby starzał się z chwili na chwilę, smocza zabójczyni śniegu czuła jak jej serce powoli wybija inny szaleńczy rytm, czuła całym sobą, że nadchodzi coś przed czym się nie uchronią. Ściskająca dłoń blondyna starała się ją jakoś uspokoić jednak ona nie mogła oprzeć się wrażeniu, że właśnie ta gildia będzie sprawcą całego nieszczęścia. Jak kiedyś zabijali szukając swojego mistrza tak teraz kolejny raz wracają tym razem chcąc zniszczyć jej dom. Miejsce, które tak kochała. Miejsce w którym doznała wiele łez jak i szczęścia. Dom za który była gotowa oddać coś więcej niż tylko swoje marne życie jako i ono dobiegało swojego marnego końca.

                Spojrzała ukradkiem za swojego chłopaka widząc swoją czerwonowłosą przyjaciółkę. Siedziała dumnie wyprostowana obok Lwa, niby zawsze się jej przyglądała jednak teraz w jej twarzy zobaczyła coś jeszcze. Zdeterminowanie, gdy tylko usłyszała od Rouge całą historię i chłopak opowiedział o znalezionej rączce, smocza zabójczyni błyskawic zbladła, a w jej oczach zaczął szaleć płomień taki, który czasami widywała u Natsu. Ale u niej on wyglądał inaczej, było w nim dużo werwy i wściekłości. Czegoś czego Yuki nie widziała u żadnego z zabójców od bardzo dawna. Teraz dopiero dziewczyna zdała sobie sprawę, że jej przyjaciółka była wychowywana przez królową Smoków.

—Czy gdy mi działa się krzywda było w Tobie to samo spojrzenie?—pomyślała dalej obserwując nawet najmniejszy ruch przyjaciółki, jej powaga podczas przemowy mistrza powodowała lekkie drżenie serca. Było widać, że żarty się skończyły.

Staruszek kończąc przemowę zszedł z piedestału, modląc się w sobie by gdy wybije godzina starcia nie zginęło żadne z jego dzieci. Blondynka siedziała patrząc kątem oka na Natsu, który aż rwał się do walki chcąc jak najszybciej pozbyć się intruzów. Erza zamyślona patrzyła w okno zapewne zastanawiając się czemu właśnie teraz pojawiła się gildia, która mogła ich zniszczyć. Gray zaciskał pięści : słyszała jego historię, podczas ostatniej walki z Tartarosem musiał walczyć z własnym ojcem, czuła jak jej serce łamie się na dwoje, co by zrobiła gdyby ktoś jej kazał walczyć z kimś kogo kochała?

Reiko myśląc nieświadomie zaczęła szukać dłoni Lokego. Chłopak gdy poczuł lekkie muśnięcie spojrzał w jej stronę. Uśmiechnął się i zacisnął ich dłonie chcąc jej okazać tym wsparcie. Ich walka mogła być jedną z ostatnich jaką mogli przejść, dziewczyna ignorując całkowicie innych towarzyszy gildii wtuliła się w bok chłopaka.

—Loke?—szepnęła cicho

—Hm?—mruknął Lew na znak, że jej słucha

Patrząc na nią widział to samo ogniste spojrzenie, które było widoczne po rozmowie z czarnowłosym zabójcą smoków.

—Musimy ich zatrzymać—powiedziała pewnie—jeśli tego nie zrobimy, może ucierpieć większa ilość ludzi.

Chłopak pokiwał głową i spojrzał na niebieską kotkę, która siedziała na jego kolanach wpatrzona w bar z którego co dopiero zszedł mistrz. Odwróciła się w ich stronę.

—Nikt z nas nie zginie prawda?—zapytała zmartwiona Tsuki

Widząc ich spojrzenia zrozumiała, że oni nie mogą jej tego zagwarantować. Oczy kotki skierowały się na okno gdzie dalej odbijał się księżyc.

Gdybym tylko umiała używać w pełni swojej mocy…

Candy stojąca obok Lectora i Froscha zaciskała łapki na krześle, nie wiedziała nawet, że wytwarzając taką ilość magii mogła zniszczyć cenny mebel. Omiotła spojrzeniem cała gildię widząc u każdego strach wymieszany z determinacją. To była ich gildia to było właśnie Fairy Tail.

Właśnie nadszedł nowy dzień nad ich miastem. Każdy kto czytał wczorajszą gazetę chodził po ulicy cicho szepcząc między sobą. Rada dalej milczała co doprowadzało mistrza do szału, zachowywali się zupełnie tak jakby zamiatali sprawę pod dywan. Wreszcie trzy dni później Makarov zdziwiony zobaczył jednego z głównych zarządców w swojej gildii w otoczeniu straży. Gran był starszym mężczyzną z długą białą brodą gdyby nie jego mroczne spojrzenie mógłby robić za Mikołaja. Stojąc obok wściekłego mistrza gildii, który był niziutki wyglądało to dość zabawnie zważając na sytuację w jakiej wszyscy się znaleźli.

—Giną Ludzie!—wrzeszczał staruszek—a wasza rada nic z tym nie robi!

Fakt faktem mistrz miał rację, w ciągu tych trzech dni z powierzchni ziemi zniknęło parę pomniejszych miast i jedna wioska. Nikt nie potrafił zatrzymać tej morderczej karuzeli, która co raz ciągnęła za sobą kolejne ofiary. Wiele osób chociaż chciało nie mogło zlokalizować miejsca pobytu wrogiej gildii i mogli jedynie bezczynie przyglądać się masakrze mając nadzieję, że ktoś przeżył bądź zdarzy się cud i coś znajdą.

—Wysłaliśmy wielu ludzi by znaleźli tą przeklętą gildię—syknął Gran patrząc na mistrza z góry zaciskając wściekle zęby—może ty byś mi wytłumaczył to!

Bez dodatkowych słów wyciągnął przed siebie kartkę na której pokazana była twarz ubawionej Reiko przy której kroczył zadowolony Loke.

—Co do…

—W każdym mieście w którym leżą ciała jest ta karta—dodał oburzony—poznałem te dziewczę od razu widząc znak na jej ciele.

Makarov poczuł jak jego ciałem wstrząsa dreszcz i to wcale nie przez widok tego zdjęcia. Zrozumiał, że ktoś ewidentnie pożąda dwójki jego dzieci z gildii. Z nad zdjęcia znowu spojrzał na starszego człowieka z rady.

—Ty chyba nie chcesz…

—Owszem chce!—wrzasnął na całe gardło, aż wiele ludzi w budynku spojrzało w ich stronę—ta dwójka jest z tym wszystkim powiązana. Mam zamiar zabrać ich na przesłuchanie!

—Ty nic nie rozumiesz! Jeśli ich stąd zabierzesz ryzykujesz ich życie!

—To Ty nic nie rozumiesz Makarovie! Jeśli mi ich nie wydasz rozwiąże tę gildię nim się obejrzysz.

Staruszek zacisnął pięści próbując opanować skołatane nerwy. Usłyszał otwieranie drzwi w których stanęły osoby, których nie chciał dzisiaj tutaj widzieć. Gran odwracając się w tamtą stronę przybrał złowieszczy wyraz twarzy.

W drzwiach stała zmartwiona Reiko rozmawiając z resztą magów wyraźnie poruszona brakiem jakichkolwiek śladów, zaangażowała się w to całkowicie. Krocząca obok niej Yuki była dość nieobecna jak na tamtą sytuację, a dwójka chłopców idąca obok nich próbowała dociec co się dzieje z kruczowłosą. Nim staruszek zdążył powiedzieć coś jeszcze mężczyzna z rady wrzasnął kolejny na całe gardło pokazując palcem na czerwonowłosa i jej rudowłosego chłopaka.

—Wasza dwójka idzie ze mną do siedziby rady!

Grupa zaskoczonych magów zaczęła patrzeć pomiędzy sobą, jednak palec starszego mężczyzny dalej pokazywał na zdziwiona smocza zabójczynie i Lwa.

—My?—zapytał zdziwiony chłopak nie wiedząc co ma sądzić o tej całej maskaradzie

—Nie zgadzam się!—ryknął staruszek

—Upominam Cię ostatni raz Makarovie—syknął członek rady—jedno moje słowo, a wasza gildia zostanie starta z powierzchni ziemi.

Dziewczyna nie wiedziała co się dzieje w tym wszystkim, ale czuła, że nie bez powodu rada i jej straż przyszła po nich do gildii. Skrzyżowała dłonie pod piersiami i posłała im mordercze spojrzenie, przez co wielu strażników poczuło się nie swojo.

—A możemy wiedzieć z jakiej to przyczyny?—mruknęła

—Dowiecie wszystkiego na przesłuchaniu—odpowiedział starszy mężczyzna tak różniący od ich mistrza

Lew obliczał szanse, mogli by ich pokonać bez problemu, jednak wizja rozwiązania gildii bo nie idą na głupie przesłuchanie wybiła mu to szybko z głowy. Kotka dziewczyny zaciskała nerwowo łapki na ramieniu przyjaciółki, wiedziała czym jest magiczna rada, ale nie spodziewała się, że jej przyjaciele będą siła wyciągnięci z budynku właśnie teraz gdy miasta znikają z dnia na dzień.

—Więc?—syknął Gran—idziecie po dobroci czy mam wam pomóc?

Yuki poczuła zawrót w głowie i w ostatniej chwili przytrzymał ją Sting, bo dziewczyna upadła by na ziemię. Laxus, który siedział z tyłu razem ze swoimi gromowładnymi zaczął podnosić się z krzesła gotowy trzasnąć każdego, kto tknie jego kompanów z gildii.

—W porządku..—odpowiedziała powoli dziewczyna, patrząc kątem oka na swojego chłopaka by wiedzieć czy on też się zgadza. Gdy zobaczyła jego kiwniecie głową wciągnęła więcej powietrza w płuca—pójdziemy z Wami..

—Reiko!—zawołała zdenerwowana kruczowłosa, dalej podtrzymywana przez blondyna—nie możecie ! Nie teraz!

Przyjaciółka uśmiechnęła się do niej smutno i wzięła ją za dłonie.

—Opiekuj się Tsuki—mówiła najspokojniej jak mogła—my niedługo wrócimy.

Natsu kłócąc się z Grayem akurat dochodzili do budynku, gdy zobaczyli straż rady, a wśród nich idących przyjaciół. Smoczy zabójca zacisnął gniewnie pięść i ruszył im na spotkanie.

—Co wy wyprawiacie?!—wrzasnął na wejściu

—Natsu..—pomyślał zmartwiony rudowłosy widząc jego wściekłość i dodał głośniej—w gildii Ci wszystko wytłumaczą

—Co?—szepnął mag lodu

Natsu jednak nie chciał nawet o tym myśleć, w jego pięści zaczęły formować się płomienie, a straż przygotowała już swoją broń na starcie ze smoczym wychowankiem.

—Natsu proszę!—jego złote źrenice spojrzały na Reiko.

Widząc zmartwione spojrzenie swojej smoczej przyjaciółki nie chętnie się odsunął pozwalając im przejść. Gdy tylko zniknęli za rogiem chłopak ruszył w stronę swojej gildii nie zważając na krzyki czarnowłosego, działo się coś złego i on to czuł całym sobą. Uderzając drzwiami zobaczył swoich przyjaciół zszokowanych dalej patrzących w okna. Lucy bliska płaczu zaciskała dłonie na framudze, kruczowłosa źle się czując siedziała przy stole głaszcząc pocieszająco kocią towarzyszkę swojej drogiej przyjaciółki, Laxus ściskał dłonią kufel, aż pękł.

—Czemu ich zabrali . . ?—szepnął Natsu zważając na każde słowo

Mistrz nie potrafił mu odpowiedzieć, nie miał na to siły, więc jedynie co mógł zrobić to wręczył chłopakowi kartkę ze zdjęciem przyjaciół. Jego oczy rozszerzyły się.

—Oni chyba nie myślą, że Loke i Reiko...

—Dokładnie tak myślą—odpowiedział staruszek

W tym momencie Yuki olśniło. Gdy kapłanka porzuciła ją w lesie znaleźli obok niej znak mrocznej gildii. Teraz niszczone miasta, a w każdym z nich zdjęcie jej przyjaciół.

—To było wszystko zaplanowane . . —szepnęła ciszej

—Co?—mruknął Sting

Dziewczyna wstała od stołu wyraźnie przerażona.

—Musimy zatrzymać radę!—zawołała przez co wszyscy w gildii spojrzeli na nią

—Yuki co ty..—zaczął Blondyn jednak dziewczyna mu przerwała

—Tartaros i kapłanka współpracują ze sobą—powiedziała—oni specjalnie podłożyli zdjęcia by oskarżenia padły na nich.

—Wtedy rada wyciągnęłaby ich z gildii—powiedziała Scarlet

—I mieli by do nich otwarta drogę..—szepnęła Lucy przekładając dłoń do ust 

Jako, że te dwa początkowe rozdziały pisałam sama i już mam obrobione to pojawią się szybciej niż kolejny ( Yuki ma trochę pracy, a moja korekta też trochę trwa… Zbliża się sesja, zbliża się sesja. A dyplom już puka do mych drzwi .. Czarna rozpacz to mało by to opisać.

Cytat Rufusa pochodzi z :

http://sloneczniki.cytaty.info/